Kan-ie daarna nog lopen?

Het is een van de meest gestelde vragen tijdens een telefoontje met een paardeneigenaar die informeert voor een massage op zijn of haar paard. "Kan-ie daarna nog lopen?". Deze vraag komt waarschijnlijk voort uit ervaringen met fysiek ingrijpende behandelingen door bijvoorbeeld de fysiotherapeut, chiropractor of osteopaat. Wervels en/of het bekken worden rechtgezet door de therapeut waardoor het paard als het goed is weer vrijer kan bewegen. Vaak wordt geadviseerd na deze behandelingen enkele dagen rustig aan te doen of zelfs helemaal niet te rijden.

Na een massage is deze rustperiode niet nodig. Terwijl ook een massage behoorlijk ingrijpend kan zijn. Zonder het gericht manipuleren van wervels of gewrichten, kunnen blokkades worden opgelost en wordt de vrijheid van bewegen bij een paard verbeterd. Hoe werkt dat?

Eigenlijk gaat het bij masseren vooral om de samenwerking met het paard en zo het paard de kans geven zelf dingen in zijn lijf op te lossen. (ja, dat heb ik ernstig moeten leren tijdens mijn opleiding, want ik wilde vooral paarden HELPEN!)

Het begint met contact leggen, niet alleen door een aaitje of klopje maar door echt even in te zoomen op zijn of haar energie. Dat klinkt zweverig....valt wel mee...ik ben zelf zo aards als maar zijn kan. Misschien is aandacht een beter woord. Die aandacht staat centraal tijdens de hele massage.

Aandacht voor de gemoedstoestand en de geest van het paard betekent heel goed letten op zijn reacties, zijn blik, de ontspanning in zijn neus of juist alert kijken, in de lucht happen en oren die fel staan, het knipperen van een oog als je vingers zacht langs een probleemplek gaan....

Aandacht voor de ademhaling. Is die nerveus en oppervlakkig, of diep, schokkerig of snel, verandert die tijdens de massage? Daarmee samen hangt de ademhaling van jezelf als masseur: diep, laag, soms expres tegelijk met die van het paard zodat je samen in een bubbel komt (is het leukste wat er is!). Aandacht voor temperatuurverschillen en gevoel in het lijf, is die plek levend of stil, onrustig of gespannen, warm of kil... En natuurlijk aandacht voor de spieren, het bindweefsel en de gewrichten die je met verschillende technieken opwarmt, los maakt, prikkelt tot beweging of juist tot rust brengt.

Dit alles doe je samen met je paardenklant (ik vrees dat de eigenaar er wat dat betreft vooral voor de gezelligheid bij staat...) : die geeft aan wat werkt en wat niet, die volgt de aandacht die je aan obstakels of spanning geeft waarna je onder je handen de ontspanning erin voelt zakken of, bij het in beweging brengen van spieren, juist de aders erop komen.

Door die aandacht leert je paard dat hij zelf de teugels in handen heeft. Hij kan voor zichzelf zorgen door spanning los te laten. Daar heeft hij af en toe een paar mensenhanden bij nodig, maar als je een paar keer bij hetzelfde paard bent geweest, voel je die samenwerking alleen maar sterker worden.

Een paard zal er altijd voor zorgen dat hij kan blijven bewegen (anders wordt hij opgevreten). Als masseur ga je nooit de grens over die het paard stelt in wat hij aankan. Dus...."kan hij daarna nog lopen?". Ja, want eigenlijk heeft het paard het aan het eind van de massage vooral helemaal zelf gedaan.